مقایسه تزریق دکستروز هیپر تونیک و متیل پردنیزولون در درمان استئوآرتریت کارپومتاکارپال اول

سابقه و هدف: استئوآرتریت مفصل کارپومتاکارپال اول یک مشکل ناتوان کننده شایع می باشد. به دلیل نقش مهم شست در عملکرد اندام فوقانی، درد ناشی از بیماری، ناپایداری مفصل و دفورمیتی ایجاد شده منجر به اختلال عملکرد دست می شود. درمان های معمول نتایج متغیر و کوتاه مدتی دارند. در این مطالعه تزریق دکستروزهیپرتونیک و کورتیکوستروئید در مفصل نامبرده مقایسه شده است.   مواد وروش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی آینده نگر دو سویه کور با کد اخلاق 1019 می باشد که بیماران و فرد ارزیابی کننده یافته های بیماران از نوع درمان بی اطلاع بودند. در کلینیک طب فیزیکی بیمارستان 501 ارتش از میان بیماران مراجعه کننده در سال 89-88: 30 دست برای هر گروه درمانی انتخاب شد. روش تصادفی کردن بیماران به صورت blocked با تغییر سایز block در هر نمونه گیری انجام شد. گروه اول تحت درمان تزریق دکستروز 20 % و لیدوکائین 2 % و در گروه دوم از متیل پردنیزولون تزریقی و لیدوکائین 2 % استفاده شد. پرسش نامه ای از مشخصات دموگرافیک بیمار و متغیرهای مربوط به بررسی و مقایسه دو روش درمان در بدو مراجعه و 1، 2 و 6 ماه پس از آخرین تزریق ثبت شد. دادهای پیوسته با استفاده از تست های پارامتریک و غیر پارامتریک و داده های کیفی با استفاده از chi-squared test مورد ارزیابی قرار گرفتند. این مطالعه بر گرفته از پایان نامه دانشجویی می باشد.   یافته ها: در هر دو گروه شش ماه پس از شروع مداخله شدت علایم درفاکتورهای درد حین فشردن مفصل و درد حین حرکات مفصل با معیار vas ، اختلال عملکرد dressing/gripping/eating با معیار haq وحداکثر قدرت lateral pinch شرایط مطلوب تری داشتند ولی اکثر فاکتورها (شامل درد هنگام فشردن ودرد حین حرکات مفصل، اختلال عملکرد dressing و gripping ) در گروه دکستروزنسبت به کورتون به میزان معنی داری وضعیت بهتری داشتند (p<0/05) .   بحث و نتیجه گیری: با توجه به مطالعات قبلی و یافته های مطالعه حاضر تزریق دکستروز می تواند اثرات طولانی مدت بهتری در مقایسه با کورتون داشته باشد و عوارض آن نیز احتمالاً کمتر است.